Siyasette altına takılanlar!

İktidar partisinin ilçe başkanlığını arayan kişi, ısrarla başkanla çok önemli bir konuyu görüşmek istediğini söyleyince, bağlıyorlar çaresiz:

"Başkanım! Ben Abdullah! Tanıdın mı beni, seçim dönemi bizim mahallede tanışmıştık!"

"Hangi Abdullah? Kahramanmaraşlı şoför Abdullah mı?"

"Yok başkanım ben dağlı Abdullah, şoförlük filan yapmıyorum, işsizim şu an..."

"Kusura bakma tanıyamadım kardeşim?"

"E daha daha nasılsın başkanım?"

"İyiyim sağ ol da, beni niye aradın hayır ola!"

"Senden bir isteğim vardır Başkanım!"

"Neymiş o isteğin?"

"Telefonda olmaz, partiye gelince söylerim. Ne zaman geleyim?"

"Ne zaman istersen gel kardeşim, randevuya gerek yok!"

"Hafta içinde yanındayım!"

Abdullah, sözünü tutuyor hafta içinde geliyor partiye, çıkıyor Başkan'ın yanına, kendini tanıttıktan sonra telefonda söyleyemediği isteğini açıklıyor:

"Başkanım, ben genel başkanımızı çok seviyorum ve partimize daha çok hizmet etmek istiyorum. Beni mahalle temsilcisi yapar mısınız?"

"Hangi mahallede oturuyorsun?"

"Filanca mahallede!"

"Yaptım gitti, zaten o mahallede temsilcimiz yoktu. Hadi hayırlı olsun. Çok çalış yüzümüzü kara çıkarma tamam mı?"

"Ayıpsın be Başkanım! İlk seçimde oy patlaması yaşatacağım mahallemizden!"

Başkan'a teşekkür eder ve sevinçten uçarcasına ayrılır partiden!

Fakat az sonra geri döner Abdullah:

"Başkanım af et beni, mahalle temsilcisi ne iş yapar, anlatmadınız bana görevlerimi?"

Başkan, kurt siyasetçi tabii...

Abdullah'ı üzmeden, kırmadan mahalle temsilciliği sevdasından vazgeçirmek için başlamış abartarak anlatmaya:

"Mahalle temsilcisi demek, mahallesindeki partili partisiz herkesin 7/24 maddi manevi yardımına koşmak, onlarla dertlenmek demek... Düğünlerinde bulunup partimiz adına çeyrek altın takacaksın, cenazelere gidecek ve yine bizim adımıza en büyük çelengi göndereceksin."

"Peki Başkanım! Ayıptır söylemesi, bu çeyrek altınların ve çelenklerin parasını ödemek için bana bütçe verecek misiniz, partiden?"

"Olur mu öyle şey? Partimiz o kadar zengin mi? Mahalle temsilcileri cebinden karşılıyor bu masrafları! İktidar partisinin temsilcisi olmak kolay değil!"

Abdullah'ın tüm neşesi, hevesi kaçmış o an...

"Deme başkanım, bizim mahallenin ne düğünü bitiyor ne cenazesi, banka soysam yetişemem masrafları karşılamaya... Ben vazgeçtim mahalle temsilciliğinden, normal üyelik daha güzelmiş, bana müsaade" demiş ve gidiş o gidiş...

Bu anekdotu gülerek anlatan ilçe Başkanı'nın final cümlesi de komikti:

"Abdullah'ın siyasi hayatını çeyrek altın korkusu yüzünden başlamadan bitirmenin vicdan azabını çekiyorum! Belki de çocuk, bugün milletvekiliydi!"